Vancouver Canada

Mijn reis had ik tot San Francisco gepland.
Alles wat ik hierna zou gaan doen was voor mij een groot raadsel.
Ik was bijvoorlbeeld niet van plan om naar Canada te gaan, maar ik hoorde zoveel mooie verhalen over Vancouver dat daar toch even een kijkje moest gaan nemen. Dat is dus de reden dat ik na Portland richting Vancouver vertrok. Op de ochtend van mijn vertrek had ik een slecht voorgevoel en toen ik bij het busstation aankwam werd dat gevoel bevestigd. De chauffeur was niet op komen dagen en we moesten op een vervangende chauffeur wachten. 2.5 uur later dan gepland vertrokken we dan eindelijk. de reis schoot voor geen meter op en bij de grens hadden we nog meer vertraging omdat we door de Douane moesten.
Toen we er bijna waren duwde een chineese vrouw die de hele weg naast mij gezeten had een brief onder mijn neus. Tot mijn verbasing zag ik hetzelfde adres staan als waar ik heen moest, en dat probeerde ik haar duidelijk te maken. Toen bleek echter dat ze geen woord maar dan ook geen woord engels sprak. Uiteindelijk kon ik haar duidelijk maken hoe de vork in de steel zat en dat ze met mij mee kon reizen. Toen we eindelijk in het greyhound station waren en ik even geld stond te pinnen schoot ze op een beveiliger af en begon ze hem te vragen hoe nou precies bij het hostel te komen. Ik wist dat we bus C23 moesten hebben en dan nog een kleine tien minuten moesten lopen , maar ik liet haar maar haar gang gang en was benieuwd met welke info ze terug zou komen. Toen ze terug kwam lopen keek ze heel opgewekt en ze zei ' we walk, follow me'. Ik schoot in de lach en vertelde haar opnieuw dat we de bus zouden pakken. Na 30 minuten bereikte we veilig en wel het hostel en bedankte mijn Chinese reisgenoot mij uitvoerig. Ik was blij dat ik afscheid van haar kon nemen, maar ik vroeg me toch stillletjes af waar ze zou zijn uitgekomen als ik haar niet geholpen had. Aan de ene kant vond ik het super stoer dat ze alleen door de VS reisde zonder de taal te spreken maar aan de andere kan ook mischien een beetje dom. Ik was gebroken, het was 23:30 en ik besloot te gaan slapen. de volgende ochtend ontmoette ik Carl een 30 jarige jongen uit Liverpool. Hij ging met een groep vrienden afgesproken om een fiets huren en vroeg of ik zin had mee te gaan. Nou daar had ik wel zin in en een uurtje later scheurde we door de drukke straten van Vancouver opweg naar Stanley park waar Carl met de rest had afgesproken. Die middag brachten we met ze zevenen door in het park en aan het strand. Dit gezelschap bestond uit Stephanie, Kathie, Anna, Laura en Carlos.
Toen we die avond de fietsen hadden teruggebracht was iedereen op en na een vluchtig diner ging iedereen naar bed.
Carl was met het idee gekomen om de volgende dag een hike te doen naar de top van Grouce Mountain, met frisse tegenzin had ik ingestemd met dit idee en de volgende dag vroeg trotseerde wij de berg. Het was super stijl en na een kwartier had ik het al moeilijk, het zweet gutste me over het lijf. na ruim een uur bereikte ik de top. We bleven de hele dag op de top en zagen daar twee beren, aten wat in het restaurant en ik keek de wedstrijd Brazillie - Nederland. Die avond doken we de Ierse pub in en namen we het er wel van. We hadden een top avond met veel gelach en slechte grappen. Zo blauw als een aap rolde we tegen een uurtje of 3 weer richting het hostel en ik vind het nog steed een hele prestatie van mezelf dat ik zonder te vallen op het het bovenste stapelbed kon komen.

Iedere backpacker die op zoek is naar een leuke afwisseling tussen de rust van de natuur en het uitgaansleven zou een trip naar Vancouver moeten overwegen. Geweldige paar dagen gehad en het was jammer dat ik alweer op het punt stond te vetrekken.